Καθ’ έξιν Αποβολές

Η παθολογία έχει ένα ευρύ φάσμα πολύ διαφορετικών και συχνά συνδεδεμένων αιτιών. Πρόκειται για κληρονομικούς λόγους όπως χρωμοσωμικές ανωμαλίες στο έμβρυο ή στον έναν ή και στους δύο γονείς, κληρονομικούς λόγους, ενδοκρινικές διαταραχές (που εκδηλώνονται σε επίπεδο τοπικής διαταραχής της παραγωγής κυτοκίνης, που κανονικά εξασφαλίζει τις διαδικασίες εμφύτευσης και πλακούντα) και αιμοστασιολογικές ασθένειες (η πιο μελετημένη από τις οποίες είναι το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο – APS). Ο όρος “πρώιμη απώλεια εγκυμοσύνης” αναφέρεται σε κλινικές καταστάσεις που αναγνωρίζονται σε ηλικίες κύησης έως 13 εβδομάδων και ακολουθούνται είτε από την ύπαρξη άδειου εμβρυϊκού ωαρίου είτε από την έλλειψη καρδιακής δραστηριότητας του εμβρύου, εάν υπάρχει.

Σύμφωνα με μια θεωρία, οι χρωμοσωμικές ανωμαλίες στο έμβρυο ή το έμβρυο ευθύνονται για το 50-80% των απωλειών πρώιμης εγκυμοσύνης και είναι η κύρια αιτία αυτών των απωλειών.
Μια άλλη ομάδα διαταραχών που συνδέονται με επαναλαμβανόμενες αποβολές είναι ασθένειες με αυτοσωμικό κυρίαρχο τύπο κληρονομικότητας, οι οποίες μεταδίδονται στους απογόνους με μεγάλη πιθανότητα (έως 50%).

Το εμβρυϊκό υλικό και η απαίτηση για κυτταρογενετική ανάλυση ζευγαριού με ιστορικό αποβολής κατόπιν συμβουλής ιατρού κατά την αξιολόγηση πριν από τη σύλληψη.

Η αιτία της υποτροπιάζουσας απώλειας εγκυμοσύνης μπορεί να έχει ένα δυσμενές υπόβαθρο λόγω μιας ποικιλίας ενδοκρινικών και μεταβολικών καταστάσεων που επηρεάζουν την υγεία του ενδομητρίου. Πρόσφατη έρευνα υποδηλώνει ότι καταστάσεις όπως η δυσλειτουργία του θυρεοειδούς, η υπερπρολακτιναιμία, ο σακχαρώδης διαβήτης προκύησης, η παχυσαρκία, οι πολυκυστικές ωοθήκες και η ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης μπορούν όλα να έχουν αντίκτυπο στη γονιμότητα και ότι αυτές οι συνθήκες θα πρέπει να διορθωθούν πριν από τη σύλληψη.